ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ψηλά στον Αι-Γιώργη ανέβηκα
Ένα κερί να ανάψω
Αντίκρισα πέρα το βουνό
Αισθάνθηκα να κλάψω
Σαν μάνα η Ζήρια πως μου φάνηκε
Στην αγκαλιά της να κρατάει
Εκείνο το μικρό χωριό
Προστατευτικά να το φυλάει
Δύο λόφοι δεξιά του χωριού κι αριστερά
Μάνας χέρια στοργικά να μοιάζουν
Εκείνο το μικρό χωριό
Τρυφερά να τ’ αγκαλιάζουν
Εντολή από ψηλά ο πρώτος ήλιος πήρε
Πριν την ανηφόρα του αρχίσει
Τις πρώτες ζεστές ακτίνες του
Σε κείνο το χωριό να ρίξει
Ολόγιομο χλωμό το κίτρινο φεγγάρι
Απ’ το νυχτερινό το διάβα του να ξαποστάσει
Στην κορφή της Ζήριας βιαστικά
Πηγαίνει να πλαγιάσει
Ετούτο το μικρό χωριό που μάνα του τη Ζήρια έχει
Ο ήλιος το φεγγάρι και το φως αδέρφια του να μοιάζουνε
Το όνομά του αν θέλετε να μάθετε
ΚΕΦΑΛΑΡΙ (ΝΤΟΥΣΙΑ) τ’ ονομάζουνε.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΒΑΡΔΟΥΝΙΩΤΗΣ, “ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ”
“Σ’αρέσει να χαιδολογάς τριγύρω τα μπαλκόνια,
όπου προβάλλουν κοπελιές από μικρά σαλόνια
αργά αργά τις κλάρες σου ολόγυρα τεντώνεις
στου Αη Δημήτρη τη σκεπή δειλά δειλά απλώνεις
Εσύ είσαι το μοναδικό της Ντούσιας μας στολίδι,
ξένοι και ντόπιοι σ’ευλογούν από καρυδιάς καρύδι…”
Εν Βέλλω τη 26 Οκτωβρίου 1953, Χρήστος Παπαγεωργόπουλος
από “Πατριδογραφική Μονογραφία Κοινότητος Κεφαλαρίου”